Ondanks dat Medea ruim voor Christus is beschreven en ten tonele is gebracht is het een thema van alle dag. In ieder van ons kan een Medea schuil gaan. Medea is de eerst omschreven familiedrama in de geschiedenis en de geschiedenis herhaald zich en herhaald zich.
2005 gaat de geschiedenis in als het jaar waarin in Vlaanderen maar liefst dertig dodelijke familiedrama's de kranten haalden. Soms haalt zo’n drama de voorpagina’s, zoals het verhaal van de bekende advocatenfamilie Diependaele, maar dat is maar het topje van een ijsberg. Geliefden die elkaar en/of hun kinderen vermoorden, het komt alsmaar vaker voor. Hoe kan het dat mensen die zo door afkeer of frustratie verscheurd worden voor de buitenwereld nog altijd een braaf modelgezin blijven? Slaan bij mensen net de stoppen door omdat ze niet kunnen beantwoorden aan dat ideaalbeeld van het perfecte, liefdevolle gezinnetje? En legt onze hypercompetitieve maatschappij zo'n druk op de ambities van mensen dat een zware tegenslag een aanleiding kan zijn voor een wanhoopsdaad? Zijn we onder de juiste foute omstandigheden allemaal potentiële familiemoordenaars? Frontlijn brengt deze week het verhaal van Gina, die haar man en één van haar twee dochtertjes verloor bij een fataal familiedrama in mei 2005. Ze had al langer zware problemen met haar vriend, die ze tot enkele dagen voor het drama toch netjes binnenskamers kon houden. Maar uiteindelijk besloot ze toch om een einde te maken aan haar relatie, en dat kon haar vriend niet verkroppen. Amper vier dagen na het vertrek van Gina hing haar vriend zichzelf én één van hun dochtertjes op aan een balk in de schuur achter hun huis. Tot op vandaag blijft Gina worstelen met de vraag hoe haar vriend zijn eigen kind kon vermoorden zonder dat ze zelf ook maar één seconde vermoed heeft dat de spanningen zo ver uit de hand zouden lopen. In de studio bij Jan Leyers debatteren strafpleiter Jef Vermassen, gerechtsjournalist José Masschelin, gerechtspsychiater Lieve Dams en psychotherapeute Mia Leijssen over hoe een brave huisvader kan veranderen in een moordenaar. Dat laatste is volgens strafpleiter Jef Vermassen helemaal niet zo onlogisch. Voor hem is het idee van het gezin als veilige thuishaven pure romantiek, die in de verste verte niet aan de realiteit beantwoordt. “Wie echt veilig wil zijn, blijft eigenlijk best thuis weg”, vindt Vermassen, “want hoe groter de liefde ooit was, hoe gevaarlijker ook de haat en de frustraties kunnen worden”. Voor Vermassen is iedereen dan ook een potentiële familiemoordenaar, zeker in een samenleving waarin mensen zo onder druk staan om een perfecte carrière én een perfect gezinsleven uit te bouwen. “Wie hoog wil vliegen valt het hardst”, (Hubris) aldus Vermassen, “en dat is net de reden waarom familiedrama’s bijna uitsluitend een probleem is van blanke mensen in kapitalistische westerse landen”. Psychotherapeute Mia Leijssen zet aan de tafel van Jan Leyers grote vraagtekens bij de grote sociale druk die bij mensen de stoppen zou doen doorslaan. “De oorzaken voor familiedrama’s liggen heel duidelijk bij de daders zelf, en maatschappelijke factoren mogen niet als excuus dienen”, vindt ze. Leijssen ergert zich in haar boek "Gids beroepsethiek. Waarden, rechten en plichten in psychotherapie en hulpverlening" ook aan de manier waarop vooral de media hun verantwoordelijkheid zwaar onderschatten. Want sensationele berichten in de kranten en gewelddadige computerspelletjes verlagen bij sommige mensen wel degelijk de drempel tot geweld. Gerechtsjournalist José Masschelin (Het Laatste Nieuws) verdedigt zich: "De eerste verantwoordelijkheid van journalisten is immers het brengen van nieuws. Het gaat er alleen om hoé je familiedrama’s in de media brengt, met correcte informatie en respect voor de nabestaanden”, aldus Masschelin.
